j

Dojrzały okres starodruków (1551–1700)

Wyróżniają się drukarnie krakowskie (Wirzbięta, Rodecki, Sternacki i in.) i gdańskie (m.in. Rethe, Hünefeld, Heweliusz). W 1585 z drukarni Radziwiłłów w Brześciu Litewskim wychodzi różnowiercza Biblia tłumaczona i redagowana przez kilkunastu autorów, znakomity zabytek języka polskiego. W 1594 roku Januszowski wydaje w Krakowie Nowy Karakter Polski, a w nim ortografie Kochanowskiego, Górnickiego i własną drukowane oryginalnym polskim krojem czcionek. 

Wiek XVII, czas nieszczęść i wojen (z Moskwą, Turkami, Kozakami, szwedzki potop). Powstają drukarnie w wielu miejscowościach (np. pierwsza stała oficyna w Warszawie), jednak w większości pod względem estetyki druku ich produkcja jest niska. W 1661 roku w krakowskiej drukarni Jana Aleksandra Gorczyna ukazuje się, składany antykwą i szwabachą, pierwszy numer „Merkuriusza Polskiego Ordynaryjnego” – najstarszej periodycznej polskiej gazety. Typografowie coraz częściej wprowadzają miedzioryt. Odbitki miedziorytnicze i druk z wypukłych form czcionkowych łączą w publikacjach w różny sposób, np. w zbiorze rytowanych map nieba Jana Heweliusza Prodromus astronomiae ... et Firmamentum Sobiescianum (1690).